Uczestnictwo imigrantów w życiu parafii niewątpliwie sprzyja ich integracji ze społecznością lokalną. Wydaje się, że można go dostrzec w takich oto płaszczyznach czy aspektach życia parafialnego:

1. Uczestnictwo w niedzielnej i świątecznej Liturgii daje możliwość spotkania się i wzajemnego poznawania się obydwu społeczności.

2. Świetlica przy cerkwi daje możliwość dalszego poznawania się i wymiany doświadczeń poprzez rozmowy przy kawie/herbacie

3. Wspólne obchodzenie świąt narodowych (Dzień Niepodległości, Dzień Pamięci, Rocznice Szewczenkowskie, Dzień pamięci Ofiar Wielkiego Głodu i Represji Politycznych na Ukrainie i in.) sprzyja budowaniu zaufania imigrantów do społeczności lokalnej.

4. Zbiórki pomocowe tworzą szczególną więź i poczucie jedności obydwu grup uczestniczących w życiu parafii

5. Wydaje się jednak, że najbardziej integrującym „czynnikiem” (przepraszam za to nieco niestosowne sformułowanie) są DZIECI i MŁODZIEŻ, ich udział w lekcjach religii, prowadzonych zarówno w punktach nauczania języka ukraińskiego jak i przy parafii, w różnych spotkaniach formacyjnych, konkursach itp.

1) sam udział w katechezie sprzyja integracji dzieci i młodzieży z obydwu społeczności;

2) podobnie udział w organizowanych na poziomie eparchialnym (diecezjalnym) konkursach dla dzieci i młodzieży (konkursy plastyczne, fotograficzne, wiedzy biblijnej, historyczne i in.);

3) przygotowywanie różnych świąt i imprez z nimi związanych (spotkania ze św. Mikołajem, Dzień Mamy, akademie poświęcone twórczości Tarasa Szewczenki czy innych twórców, zabawy związane ze świętami Wielkanocnymi i in.);

4) przeprowadzana od kilku lat akcja o charakterze charytatywno-wychowawczym, nazwana „Parafianie – Dzieciom” (zapraszanie dzieci z wiejskich parafii na jeden weekend do Warszawy z noclegami u poszczególnych rodzin i organizowanie im wspólnego pobytu);

5) wydaje się, że szczególnie integrujące jest przygotowanie dzieci do Pierwszej Spowiedzi i Uroczystej Komunii Św.

Wszystkie te wydarzenia angażują nie tylko dzieci, ale także rodziców i bardzo sprzyjają integracji obydwu społeczności – miejscowej i imigranckiej

Poza tym zwróciłbym jeszcze uwagę na

6) spotkania dwóch grup młodzieży, odbywające się przy parafii w niedzielę. Jedna spotyka się pod przewodnictwem duszpasterza po Liturgii o godz. 11-tej i ma charakter bardziej katechetyczny. Druga grupa spotyka się po Liturgii wieczornej i ma charakter bardziej spotkań dyskusyjnych;

7) „Spotkania Taborskie”, mające dwojaki charakter: bądź weekendowych spotkań formacyjno-rekreacyjnych dla młodzieży, organizowane najczęściej w naszym klasztorze w Węgorzewie, bądź też kilkudniowych rekolekcji. Latem zaś odbywają się obozy młodzieżowe w różnych miejscach Polski (Podkarpacie, Dolny Śląsk, Mazury). „Spotkania” mają charakter międzyparafialny, uczestniczy w nich młodzież i dorośli nie tylko z parafii warszawskiej, ale także z parafii na Mazurach, a nawet niektóre osoby z Łodzi;

8) katecheza biblijna dla dorosłych prowadzona w niedzielę po Liturgii o 11-tej;

9) udział w zespołach chórowych, które nadają ton śpiewom podczas Liturgii.

We wszystkich wymienionych zajęciach biorą udział przedstawiciele obydwu grup, co bez wątpienia sprzyja ich integracji. Niekiedy, zwłaszcza jeśli chodzi o młodzież studencką i starszą, przedstawiciele grupy imigranckiej wykazują większą aktywność od przedstawicieli społeczności miejscowej.

Jednak proces integracji zachodzi powoli, nie obywa się bez tarć i konfliktów, wymaga ciągłego przełamywania stereotypów, dużej cierpliwości i wzajemnej otwartości na wartości, które niosą ze sobą różne grupy tworzące w sposób trwały czy przejściowy naszą parafialną wspólnotę.
o. Piotr Kuszka OSBM